dinsdag 29 september 2015

Étudiante à Paris

Bonjour,

Ik heb inmiddels meer dan twee weken niets geschreven dus het werd weer eens hoog tijd. En ik heb alle tijd nu, aangezien de vorige ziekte nog niet de deur uit was of de volgende deed al zijn intrede gisteren. Met koorts en griep ben ik nu gebonden aan bed en kan ik weer van alles vertellen in mijn blog. Een geluk bij een ongeluk. Net terug uit Marseille is het misschien ook wel een goed idee om even rustig aan te doen. Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste keer dat ik schreef. Dit wordt een lang verhaal.

Twee weken geleden begonnen de colleges. Ik was nog niet helemaal beter maar ik ben toch elke keer gegaan. En maar goed ook. Het is een heftige overgang om te studeren in Parijs, in plaats van in Nederland. De colleges duren drie uur lang en soms krijg je maar 5 minuten pauze in die drie uur. Ze zijn verplicht en je mag alleen maar afwezig zijn met een briefje van de dokter (ja echt!!).  Je wordt geacht alles wat de professor zegt op te schrijven, want het is niet alsof zij/hij nog zijn sheets op Didel (Blackboard bij Diderot) gaat zetten. Sommige docenten accepteren niet eens je mobiele telefoon op tafel en eisen dat je hem in je tas doet. Sommige accepteren zelfs niet dat je je internet aanzet op je laptop of tablet. Je wordt geacht alleen Word te gebruiken voor je aantekeningen. Één van mijn professors heeft zelfs een aantal keer gevraagd of we onze laptops wilden wegleggen. De meeste Franse studenten maken dan ook nog op de ouderwetse manier hun aantekeningen in hun schriftje. Heel schools allemaal. The French way. En dan de universiteitskantine.. In de middag begint rond 12 uur zich een rij te vormen voor de universiteitskantine. Je kunt er voor 3,25 euro een warme maaltijd krijgen. En het zit ook echt helemaal vol in die kantine 's middags. Het is net alsof de Franse studenten nog steeds op de middelbare school zitten, maar dat het nu universiteit heet.

De boeken, althans de meeste boeken, kun je vinden in de grote bibliotheek direct naast de universiteit. Ik houd van die bibliotheek. In tegenstelling tot de UB in Amsterdam is er altijd plek om te studeren en zijn er enorm veel stopcontacten te vinden. Ook zijn er ontzettend veel boeken te vinden, die je mag meenemen om thuis te lezen of daar kunt bestuderen. Ook zijn er geen fluisterende studentes (mateloos irritant, sorry dames) overal in de bieb, zoals in de UB in Amsterdam. Ik ben zelfs van plan om in de uren tussen mijn colleges (ik heb vaak college van 9 tot 12 en dan pas weer van half 5 tot half 8!!) in de bibliotheek samenvattingen te maken van de boeken die ik moet lezen. Ik had daar in Nederland nooit de motivatie voor gehad, maar ik verwacht hier niet dat er facebookgroepen gemaakt gaan worden en dat studenten hun samenvattingen aan elkaar gaan doorsturen.

Toen ik beter was kon ik weer eindelijk met vrienden afspreken. Die dinsdag vierden we Alison's (een Amerikaans meisje uit mijn cursus Frans) verjaardag in bar Kitsch in de studentenbuurt Oberkampf, wat echt een aanrader is. Op een zaterdag kwam een vriend uit Nederland bij mij langs terwijl hij op doorreis was en de dagen daarop hebben we echt de toerist uitgehangen in Parijs. Ik heb de Notre Dame nogmaals bezocht, de grote moskee in het 5e arrondissement, de Jardin des Plantes, de dierentuin en op een dinsdag ben ik naar Versailles gegaan met hem. Van mijn huiswerk kwam natuurlijk niets terecht, maar het was supergezellig en zo fijn om even alleen maar Nederlands te spreken. Toen hij weg was besloot ik mijn Franse simkaart in mijn oude telefoon te stoppen. Maar wat bleek: mijn oude telefoon had het opgegeven. Het enige wat ik kreeg was een mooi Samsung logo op mijn scherm en verder niets.

Die avond ging ik uit in de Chapi Chapo bar in het Quartier Latin. Ik was uitgenodigd door studenten uit mijn colleges en ontmoette daar veel leuke andere studenten. Het is er niet speciaal goedkoop, maar de sfeer is heel gezellig en er komen veel Franse studenten, met wie maar moeilijk contact valt te leggen tijdens colleges.

Vorige week begon ik steeds meer te wennen aan mijn colleges. Ik raak meer gewend aan de hoeveelheid stof die we moeten bestuderen en de norm van 3 uur les achter elkaar krijgen. Ik weet nu dat ik goed moet eten voordat ik een college binnenstap en dat ik elke gelegenheid om naar de wc te gaan moet aan pakken. Bovendien zijn de colleges ontzettend interessant en helpt het echt, geloof het of niet, om je telefoon weg te leggen om de stof beter op te kunnen nemen.

De donderdag daarop heb ik eindelijk mijn 3-maandelijkse abonnement aangeschaft bij het zwembad naast mijn universiteit. Het hele gesprek heb ik in het Frans gevoerd en daar ben ik stiekem best trots op. Ook besloot een vriendin van me een plan dat we samen hadden meteen tot uitvoer te brengen en kocht ze een ticket naar Marseille. Ze wilde graag dat ik ook kwam en ik had ook wel erg veel zin in de zon. Halsoverkop moest ik een goedkope ticket naar Marseille zoeken. Ik kocht uiteindelijk een ticket voor de zaterdagochtend met Ouigo. Die vrijdag leek alles mis te gaan wat mis kon gaan. Ik ging naar college, alleen maar om erachter te komen dat mijn docent in California zat. Toen besloot ik met mijn nieuwe Vélib-abonnement met een Vélib fiets naar de Samsung Store te fietsen. Mijn route liep langs de Seine, maar toen ik door het fietspad naar de kade van de Seine werd geleid kwam ik uiteindelijk een trap tegen, waar ik niet langs kon en niet op kon, omdat de fiets te zwaar was. Ik kon weer terugfietsen over de hobbelige kade naar de grote weg. Aangekomen in het 8e arrondissement op mijn fietsje was het een drukte van jewelste. Één van de rijkste, populairste, meest toeristische buurten van Parijs bleek niet een plek voor Vélib fietsjes. Fietsen op de Place de la Concorde is gekkenwerk. Ik raakte de weg kwijt en moest stukken lopen door de drukte van de auto's. Wanneer er zoveel auto's zijn is er gewoon geen plek voor de fietsen in Parijs, zeker niet wanneer er geen fietspaden zijn. Toen ik na veel gezoek de straat vond die ik zocht zette ik mijn fiets terug in het rek. Helaas te laat, dus dat betekende een euro betalen. In de winkel werd ik doorverwezen naar een ander adres, zodat ik weer 20 minuten kon lopen naar een Service Centre. Daar aangekomen heeft een man drie kwartier met mijn telefoon lopen spelen, voordat hij concludeerde dat mijn telefoon toch echt gestorven was. R.I.P., Samsung S4 Mini. Parijs heeft je geen goed gedaan. Mijn enige optie was mijn telefoon opsturen ter reparatie, en honderdenzoveel euro betalen. Dat was het me niet waard. Door al dit gedoe was ik te laat voor mijn sollicitatiegesprek en moest ik smsen dat ik later kwam. Ik besloot de Vélib-fiets weer te pakken en een "kwartiertje" te fietsen van het 8e arrondissement naar het 2e arrondissement. Had ik niet moeten doen. Op de boulevard waar ik fietste, bleek het eenrichtingsverkeer te zijn en werd ik bijna omver gereden door allerlei motorrijders die op me af kwamen. Weer kon ik hele stukken lopen, langs de Opéra, naar een andere weg. De hoeveelheid toeristen en verkeersdrukte waar ik mij doorheen moest wringen met mijn fietsje.. Nooit meer ben ik zo gek om in deze wijk te fietsen. Ik vond uiteindelijk een weg waar ik kon fietsen en kwam nog later dan gepland aan bij mijn afspraak. Resultaat: I got the job!! Ik mag lekker mensen gaan in en uitchecken, sleutels overhandigen en airbnb-appartementen gaan schoonmaken.
Die avond kwam een vriendin uit de buurt hier in Monmartre langs om bij mij te eten en samen uit te gaan. We hebben heel veel lol gehad samen, dus de dag kwam toch nog goed ten einde.

Zaterdagochtend begon dan mijn avontuur in Marseille. 'S ochtends vroeg checkte ik in bij Ouigo en stapte ik in de trein. Voor drie en een half uur lang zag ik prachtig landschap voor mijn neus voorbij vliegen. Ik dacht toen echt: ik ben verliefd op Frankrijk. Het weer werd steeds mooier en mooier terwijl we verder naar het zuiden trokken. Aangekomen in Marseille had ik het bloedheet. En dat terwijl je in Parijs inmiddels niet meer over straat kunt zonder jas aan. Tony en Monika stonden mij op te wachten op het station. Die dag nog hebben we de Notre Dame de la Garde en het strand bezocht. Ik ben zelfs de zee in geweest. Heerlijk om gewoon in rokjes en korte broekjes rond te lopen en in de auto naar Franse zomerliedjes te luisteren met je zonnebril op. Precies wat ik nodig had. 'S avonds kon ik uitgaan in een rokje in Aix de Provence en de volgende dag vertrokken we weer naar het strand. Het voelde alsof ik op vakantie was. Marseille en Aix de Provence doen me zo erg denken aan Portugal en toeristische plaatsjes daar zoals Albufeira. Alles is heel mediterraans en er zijn zelfs palmbomen. Dit was de zomer die ik zo erg nodig had. Monika en Tony en zijn vrienden spraken vooral Frans en dat was heel erg wennen voor me. Mijn andere Erasmusmaatjes spreken vooral Engels met me. Ik vond het jammer dat ik soms niet de punchline van een grapje snapte of dat ik hele stukken gesprek niet kon begrijpen als het te snel ging. Maar het is gelijk een goede motivatie om meer Frans te spreken.

Zondagavond vertrok ik met een Blablacar uit het mooie Marseille, op naar het koude Parijs. De enige auto (alle treinen waren al uitverkocht en ik moest toch echt op maandagochtend naar college) waarmee ik mee kon reizen was een auto van ene Salim. Ik was het enige meisje in de auto. In Lyon stapte de andere medereiziger uit en was het alleen nog maar mij en Salim. Salim was een man van rond de 30, die heel aardig en netjes was, maar toch een creepy glimlach had en een beetje nerdy overkwam. Hij ging ook iets als computer science studeren in Parijs, zei hij. Het was een beetje jammer dat Salim heel vaak stopte bij een tankstation om even naar de wc te gaan en koffie te halen en dat hij de hele nacht de radio aan liet staan. Ik liet hem maar, want hij deed het om wakker te blijven. Veiligheid is belangrijker voor me dan een goede nachtrust. Maar in de ochtend voelde ik me vreselijk. Ik was doodop en had ook al een keelpijn sinds zondagochtend die alleen maar erger was geworden. En dan had ik ook nog eens het vooruitzicht van twee colleges die maandag. We stonden uren in de file in Parijs zodat ik geen tijd meer had om nog eventjes te slapen in mijn eigen bed voordat college begon. Tot overmaat van ramp vroeg Salim mij ook nog eens of ik een keer met hem uit eten wilde. Ik zei nee op een beleefde manier, maar het maakte de rest van de tijd in de auto met hem wel erg awkward. Ik was heel trots op mezelf dat ik in mijn eentje met blablacar ben gegaan, maar ik ga liever niet meer alleen met een wildvreemde vent in de auto, denk ik.

Ik was nog naar mijn eerste college gegaan, maar ik was net een zombie. Van Frans spreken kwam helemaal niets terecht. Thuis gekomen voelde ik mij toch wel erg ziek en ben ik maar lekker in bed gebleven. Voor nu is het helaas alles cancellen wat gepland staat en films en series kijken, lekker eten en in bed liggen en geen uitgaan voor mij. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo ziek ben en er niemand is om voor mij te zorgen, maar het voelt goed om onafhankelijk te zijn van andermans hulp. Maar wat zeur ik? Ik heb Marseille gezien en ik heb op het strand gelegen en in de zee gezwommen en al mijn Erasmusmaatjes zijn jaloers op mij. Bovendien heb ik ook nog eens een sollicitatiegesprek voor een oppasbaantje bij een Nederlands gezin in Parijs deze week. Mijn baantjes hier zijn mij zowat in de schoot geworpen, dus ik bof.

In het begin in Parijs had ik nog wel veel stress-momenten en had ik nog wel vaak het gevoel dat ik gek werd en ontzettende heimwee naar Nederland (heerlijk kraanwater, goede hygiëne, weinig bureaucratie, iedereen kunnen verstaan, alles kunnen vinden in winkels wat je nodig hebt), maar dat is gelukkig verdwenen. Ik vind het nu prima om alleen te wonen zonder mijn ouders vaak te zien en ik vind het al helemaal prima om alleen in Parijs te wonen. Als ik weer beter ben ben ik van plan mijn Franse simkaart in mijn Samsung S6 te stoppen (dat gaat nu een beetje lastig zonder Samsung S6-sleuteltje), nog meer leuke cafés in Parijs te ontdekken, te gaan zwemmen in mijn "tussenuren", mijn Frans én mijn Duits te verbeteren (ik heb hier zoveel Duitse mensen ontmoet, het is gestoord) en het nog meer te spreken, samenvattingen te maken van de boeken die ik lees en nog veel meer van Parijs te ontdekken. Ik heb bewezen aan mijzelf dat ik voor mezelf kan zorgen. Ik heb er zin in!

À bientôt!

Bisous, C.

vrijdag 11 september 2015

Comment aller au médecin en France?

Bonsoir,

Deze week in Parijs was echt een rampweek, of juist een leerweek. Ik houd het ook kort want ik ben ziek op het moment, wat ook een inspiratie is om toch iets te schrijven

Ik heb deze week ontzettend veel geleerd. Op een positieve manier, maar ook op de harde manier. Vorige week vrijdag vertrok mijn moeder weer Nederland. Ik was vanaf dat moment helemaal op mezelf aangewezen in Parijs. De vakantie begint steeds meer te lijken op het normale leven, maar dan in Frankrijk. Soms denk ik ineens van: wow, ik woon gewoon hier! En soms voelt het al bijna normaal. Leven in een grote stad ben ik gewend van Amsterdam. Maar een stad zo groot als deze is even wennen.

Vorige week begon mijn intensieve cursus Frans. Het was een zeer intensieve cursus, die elke dag 6 uur in beslag nam. Maar het was ook een warm bad van lieve mensen die ik goed heb leren kennen tijdens de cursus. Lieve mensen, van allerlei nationaliteiten, uit landen zoals Japan, Italië, Duitsland, Denemarken etc.

Ik dacht dat ik mij eenzaam zou gaan voelen als mijn moeder weg zou zijn. Maar eigenlijk heb ik mij maar weinig alleen gevoeld en heb ik superveel te doen hier. Er zijn heel veel leuke activiteiten en leuke mensen om te leren kennen.

Desondanks dat allemaal begon ik zondagavond last te krijgen van jeukende bultjes over mijn hele lichaam. De afgelopen dagen heb ik gehoopt dat het weg zou gaan, maar er lijken er elke avond meer bij te komen. Het zijn er teveel om allemaal van een mug te komen (tenzij het een hyperactieve mug is of ze in teams werken en tenzij ze muisstil zijn). Ik kan alleen maar zaken als bedwantsen, huismijt of een allergie bedenken.

Om het allemaal nog erger te maken kreeg ik op woensdag ineens een blaasontsteking. Na het inschrijven voor vakken ben ik gelijk een dokter gaan zoeken op de straten van Parijs. * Hoe the fuck heet een huisartsenpost hier??* Ik liep helemaal naar "urgences medicales" dichtbij mijn universiteit, maar die bleek dicht/onvindbaar. Na het aanzetten van mijn internet en wat gezoek vond ik een dokter in het 2e arrondissement waar ik gelijk terecht kon. Het bleek een soort dokter te zijn die vanuit zijn eigen huis werkte. Hij was straight to the point en zocht alles uit, wilde van alles over me weten, liep mee naar de geldautomaat en naar de apotheek met me en had alle tijd voor me. Een beetje apart en informeel, maar hadden ze maar zulke dokters in Nederland.

Maar alsof dat nog niet genoeg was, sloeg het noodlot nogmaals toe, want op donderdag begon ik veel buikpijn te krijgen. Op vrijdag had ik niet alleen buikpijn maar werd ik ook ontzettend duizelig en misselijk. In paniek liep ik naar de supermarkt om iets van cola en veel chocola en fruit te halen en veel mineraalwater, maar op weg naar de supermarkt was ik zo duizelig dat ik een apotheek binnenliep en zei dat ik ging flauwvallen. De reactie was: haal wat cola en eten bij de supermarkt en hier heb je wat medicijnen. Dus daar ging ik weer, op naar de supermarkt. Terug thuis heb ik een vriendin hier gesmst en toen zij kwam zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan, waar er een soort huisartsenpost is bij de spoedeisende hulp. Opnieuw ben ik op pad gestuurd met recepten voor de apotheek en de opdracht om morgenochtend een soort "laboratoire" binnen te lopen waar ze tests op mij zullen uitvoeren. Op straat riep er nog een man "vous êtes très belle!!", wat ik vrij sympathiek vind aangezien ik het gevoel heb dat ik een lopende pestepidemie ben, met nog steeds allerlei bultjes in mijn gezicht en over mijn hele lijf en waarschijnlijk een bleek gezicht.

Wat leer je hier jezelf kennen. Ik mis mijn ouders enorm nu en zou het liefste nu ik mij zo ziek voel lekker bij hen op de bank zitten en ze knuffelen. Ik zou mijn zus willen knuffelen, ik zou mijn ex-vriend willen zien en mijn beste vrienden. Maar dat gaat niet, want ik zit in Parijs en ben op mijzelf aangewezen. Het nut van vrienden en mensen die van je houden hebben ga je dan wel goed inzien. Ik waardeer het nu nog meer dat ik hier een meisje heb ontmoet bij wie ik vanavond mag slapen.

En niet alleen ben ik ziek en best wel op mezelf aangewezen. Ik moet ook nog steeds van alles regelen, zoals een geboortecertificaat uit Nederland, een Frans nummer, een nieuw learning agreement, een inschrijving voor sporten die ik wil volgen en huurtoeslag, wat ik alleen krijg als ik mijn geboortecertificaat opstuur. Ik raak er in paniek van als ik eraan denk, maar alles komt goed, I hope. Dit is dus hoe het is om volwassen te zijn en compleet en totaal zonder je ouders te leven.

Ik kan niet wachten tot ik mij beter voel en weer allerlei leuke avonturen kan beleven in Parijs. Dan kan ik weer over leukere zaken schrijven.

À bientôt!

Bisous, C.

donderdag 3 september 2015

Bienvenue à Paris (les hommes et les hommes de Paris)

Afgelopen zaterdag kwam ik met de Thalys in het prachtige Parijs aan. Toen ik met mijn koffertje het station uitliep dacht ik alleen maar: wat geweldig! wat een prachtige stad! ik ben verliefd! Ik ben verliefd op Parijs. Mijn moeder, de verhuurster en ik liepen langs het imposante, statige gebouw van Gare du Nord. Direct daarna opende zich een wereld voor me. Een wereld waar ik de komende 5 maanden in leef. Ik leek in Afrika beland te zijn. Er was markt en het stikte van de mensen. Wat een drukte. Het leek overal wel markt in een drukke Marokkaanse hoofdstad. En daar moesten dat blonde kleine meisje (moi), mijn moeder en de verhuurster doorheen lopen met de koffers en de zware tassen. Van alle kanten keken mensen mij aan en wensten ze me "bonjour" en boden ze me van alles aan, van parfum tot geroosterde maïskolven. Aangekomen in mijn nieuwe appartementje leek ik een oase van rust binnen te stappen. Mijn buurt is chaotisch en hectisch en kan qua drukte makkelijk het Damrak van Amsterdam aan, maar mijn huisje is de rust zelve. En wat een leuk, gezellig en knus huisje!

Als je mij vraagt wat mij nou het meest is opgevallen de afgelopen week, ben ik zelf verbaasd over het antwoord: les hommes de Paris, de mannen van Parijs.

Al bij het uitstappen uit de Thalys vielen les hommes mij meteen op. De vrouwen die uitstapten werden gelijk met de koffers geholpen door les hommes die op het perron stonden. En ook bij het uitstappen uit de RER-treinen staat er vaak personeel om te helpen met koffers en kinderwagens. Wanneer je een deur door moet, wordt hij open gehouden door un homme voor je. Soms zelfs in de metrostations. Wanneer un homme door een metropoortje moet, laat hij une femme voor gaan. Ik ben vaak stomverbaasd. C'est courteois. Daar kunnen de Nederlandse mannen wat van leren. Je bent hier een echte vrouw. Ik voel mij hier veel meer een vrouw op straat dan ik mij ooit in Nederland heb gevoeld. Helaas heeft dat ook de mindere kanten. Wanneer je te lang naar een plattegrond staat te kijken, komt un homme vragen of je verdwaald bent en zijn hulp nodig hebt. Wanneer je te lang naar de ticketautomaat van de metro staart, voelt un homme zich als geroepen. Ook vinden les hommes het hier niet erg om onbeschaamd naar je te staren, in de metro, in de Jardin du Luxembourg, op straat etc. En hier in mijn multi-culturele wijk is het al helemaal vreselijk. Ik heb geteld dat elke keer dat ik naar de metrohalte loop (wat maar ongeveer 5 minuten duurt) ik minimaal door 2 hommes word aangesproken. De "bonjours" en "bonsoirs" zijn al niet te tellen. Vaak komt er ongevraagd un homme met een vast heel interessant verhaal naar me toe en loopt een stukje mee, voordat hij het opgeeft als hij merkt dat ik doe alsof ik niks hoor. De eerste dag is un homme een heel stuk met me meegelopen, zonder dat ik hem zelfs maar aan heb gekeken. Hij liep mee het zebrapad over, probeerde mijn arm te pakken, en toen hij mijn ipod-oortjes uit wilde doen, was de maat vol. Ik zei "laisse moi!" en weg was hij. Het begint nu wat te wennen, maar ik mis de anonimiteit van het leven als vrouw in Amsterdam.

In de rest van Parijs valt het mee met de mannen, maar de drukte en hectiek van een wereldstad blijft. Soms ben ik compleet uitgeput als ik thuiskom. Wat zie ik veel mensen op een dag in Parijs. Mijn week begon zonnig en met enorme, benauwende hitte. Ik ontmoette wat mensen van Erasmus bij de Eiffeltoren en at pizza dichtbij les Invalides op zaterdag. Zondag zijn mijn moeder en ik richting Centre Pompidou gegaan, L'Institut Arabe in gegaan, hebben we de Notre Dame bekeken, bezochten we de beroemde boekwinkel Shakespeare & Company en hebben we gedineerd in het pittoreske Montmartre, waar ik naast woon. Maandagochtend schreef ik mij in voor de intensieve cursus Frans die ik nu volg, bezocht ik Montmartre en Sacré Coeur in de middag en dineerde ik met Diderot-studenten en Erasmusstudenten dichtbij Place d'Italie. Dinsdag had ik de introductiebijeenkomst bij mijn gastuniversiteit, Université Diderot Paris 7. Daarna probeerde ik mij in te schrijven voor de vakken in het onmogelijke gebouw van mijn faculteit, des études Anglophones, maar werd mij verteld dat ik volgende week pas mij kan inschrijven en dan pas het rooster hoor. 's Middags bezocht ik de Eiffeltoren met mijn moeder en kookten we samen. Woensdag kon ik heerlijk uitslapen en bezochten ik en mijn moeder wederom Shakespeare & Company, le Quartier Latin, Saint-Germain-des-Prés en liepen we door langs het Louvre en over de rue de Rivoli richting le Marais. In le Marais dineerden we in een gezellige bistro. Na thuiskomst ben ik naar het Louvre gegaan om te "picknicken" met Erasmusstudenten en geëindigd op een slecht Erasmusfeestje bij de Champs-Élysées met twee Portugezen en een Tunesiër die mijn chaperonnes waren op de gevaarlijke weg terug naar huis. Vandaag begonnen de Franse lessen. En dat hebben we geweten. Wat intensief. Na een petit déjeuner samen ging ik samen met mijn groepje naar een benauwd en oververhit klaslokaal. Daar leerde ik dat mijn niveau Frans tussen B1 en B2 zit. Iedereen die heeft gezegd dat mijn niveau op A1 of A2 zat of heeft gezegd dat ik geen Frans kan, bij deze dus het bewijs van jullie ongelijk! Na 3 uur van benauwdheid en duizeligheid, mochten we een uurtje lekker lunchen, om vervolgens nog 3 uur lang afgemat te worden. Ik begon hoofdpijn te krijgen, toen we eindelijk klaar waren. Vanaf nu heb ik dit dus elke dag 6 uur lang voor een week, behalve op zondag en dinsdag. Ja, zelfs op zaterdag geven de universiteiten hier blijkbaar les. Na de Franse les ben ik naar de bank gegaan om de documenten te ondertekenen om een Franse bankrekening te openen. EN JA, ik heb dat compleet in het Frans gedaan! "Parlez-vous Anglais?" is een vraag die je hier niet moet stellen, tenzij je houdt van chagrijnige blikken krijgen.

Het duizelt mij hier van alle nieuwe mensen, ervaringen en activiteiten die op mij afkomen. Maar wat een afleiding van alles wat er gebeurd is deze zomer is dit. Na een heftige zomer vol drama en persoonlijk leed begint eindelijk mijn avontuur in Parijs. Mijn vader was ziek en moest behandeld worden in Gent en mijn grote liefde maakte het uit met mij. Plotseling liep ik het grote risico de twee meest belangrijke mannen in mijn leven te verliezen op hetzelfde moment. Ik dacht een mooie zomer tegemoet te zien, maar daar bleef weinig van over. Gelukkig behield ik één van de twee, mijn vader, mijn steun en toeverlaat. En de grootste liefde uit mijn leven tot nu toe, mijn ex-vriend, die mij zo gelukkig maakte en van wie ik zo houd? Ik denk elke dag en nacht aan hem. Ik mis hem elke dag en nacht. Ik kan niet eens geloven dat het over is. Maar als ik ooit wil dat het iets met hem wordt, of met een ander, moet ik leren om gelukkig te zijn met alleen mezelf en mijzelf altijd blijven ontwikkelen. Het is eenzaam. Het is niet hoe ik me het had voorgesteld. Maar hoe kan iemand van je houden, als je niet eerst van jezelf houdt? Ik houd genoeg van mezelf om nu de aandacht op mijzelf en mijn eigen ontwikkeling te richten. Ik houd van hem nog altijd, maar soms moet je mensen loslaten. En misschien beseffen ze dan wat ze kwijt zijn en misschien niet. En smeken en doen gaat mijn tijd in Parijs verpesten. En ik laat niemand de macht hebben om mijn droom te verpesten. Ik weet wat ik kan en wat ik kan verbeteren en ontwikkelen aan mijzelf en wat ik waard ben. Ik geloof in mijzelf. Zoveel mensen, inclusief mijn ouders, denken dat ik bang ben voor mijn tijd in Parijs en dat ik niet sterk en onafhankelijk genoeg ben; een angstig, onzeker, klein en verwend meisje. Ze weten niet dat hoe meer je zegt dat ik iets niet kan, hoe meer ik de motivatie krijg om te laten zien dat ik het wél kan. Ik weet niet meer wie ik ben sinds mijn wederhelft mij verlaten heeft, maar ik zal vinden wie ik ben. Ik laat geen donkere wolken boven mijn droom van Parijs hangen. Ik ga ervoor.

Les hommes et les hommes de Paris.. Ze maken veel los. Mon rêve de Paris begint en ik kan niet geloven dat ik elke ochtend in deze prachtstad wakker word. Studeren en leven in Parijs. Ik ben bang dat ik op den duur niet anders wil. Ik voel mij een beetje Carrie van Sex and the City op haar laptopje hoe ik hier nu zit. Volgende week heb ik er een hele week zonder mijn mama op zitten en heb ik vast weer heel veel te vertellen. Nu even die heerlijke Franse kaas eten samen met mijn mama op de bank. Haar laatste avond hier is aangebroken. Morgen gaat de wekker weer om 07:30 uur.

À bientôt!

Bisous, C.