Bonjour vanuit Nederland,
Het is al een maand geleden dat ik mijn vorige blog schreef en dat komt omdat het niet zo'n geweldige maand is geweest voor mij.
Aangekomen in Nederland in december begon de kerst niet goed voor mij. Ik had veel buikpijn en een opgeblazen buik en kon daardoor maar weinig eten van al dat heerlijke eten. De dokter gaf mij een antibioticakuur en teruggekomen in Parijs ging het voor een paar dagen goed. Maar toen ineens kreeg ik last van een heftige blaasontsteking. Omdat ik niet naar de dokter wilde, slikte ik antibioticapillen die ik nog had. Die gaf mij zoveel buikpijn dat ik niets kon uitvoeren. Na drie dagen waren de pillen op en dacht en hoopte ik dat de ontsteking over was, maar na een paar dagen begon de pijn weer. Ik zocht een dokter in de buurt op en kreeg opnieuw een antibioticakuur voorgeschreven en allerlei andere medicijnen tegen maagklachten, diarree, misselijkheid en nierziekten, wat bij elkaar ongeveer 50 euro aan medicijnen was. De Fransen houden ervan om voor elke klacht gelijk medicijnen voor te schrijven en de dokters hebben waarschijnlijk banden met de apotheken bij hen in de buurt. Ik heb al die troep niet geslikt, alleen de antibioticakuur.
De volgende dag kwam mijn vriendin uit Nederland langs. Ik wilde haar heel graag een leuke tijd bezorgen in Parijs, maar elke dag was het alsof er een mes in me gestoken werd daar beneden en die pijn werd alleen maar erger 's avonds. Doodmoe werd ik ervan. Ik ben toch maar mee gegaan om bij wat Franse vrienden iets te drinken, maar ik werd niet goed van de pijn en dacht erover na om naar de huisartsenpost te gaan (dat hebben ze niet in Parijs, slechts een Eerste Hulp dinges), ook omdat ik dan niet gelijk hoefde te betalen. De mensen met wie we waren waren vrij geschokt dat ik dat wilde en haalden me uiteindelijk over om naar huis te gaan en goed te slapen. Zo ging dat elke dag ongeveer tot ik de nacht van zondag op maandag, proberend te slapen, een levende bedwants zag lopen naast mijn bed en ik drie uur wakker bleef uit angst. Toen besloot ik dat ik de volgende dag, na mijn presentatie te hebben gegeven, de bus naar Nederland zou nemen. Ik was er helemaal klaar mee en die bedwants was de druppel.
Op weg naar Nederland in de bus weet ik niet hoe ik de pijn heb volgehouden. Niet alleen blaasklachten, maar ook buikpijn van de antibiotica. Ik heb ik weet niet hoeveel paracetamol geslikt tijdens die rit. De laatste twee uur waren iets meer verdraagbaar, omdat ik met een aardige Fransman aan de praat raakte. Eenmaal uit de bus ben ik gelijk door mijn ouders naar de huisartsenpost gebracht.
Het is nu bijna 5 dagen verder en de dokters zijn mij nog steeds aan het onderzoeken en ik heb nog elke dag pijn, hoewel ik er gelukkig niet meer wakker van lig. Het is nog steeds niet duidelijk wat er aan de hand is, maar ik moet morgen naar Parijs, om mijn spullen te verhuizen. Ik wil heel graag uitgaan en mijn vrienden zien en gewoon de normale dingen doen die mensen van mijn leeftijd doen: musea zien, eten met vrienden, drinken, uitgaan, naar de bioscoop, werken etc. etc. Ik wil nog heel even kunnen genieten van Parijs.
Maar, geloof het of niet, ondanks de pijn en niet kunnen doen wat ik eigenlijk wilde doen in mijn laatste maand in Parijs: genieten, ben ik toch heel gelukkig. Ik heb heel veel kunnen nadenken en ik ben heel gelukkig met de vrienden die ik in Parijs heb ontmoet en met hoe ik mijzelf heb kunnen redden, alleen in een grote stad. Ik ben heel blij dat ik nu ingewikkelde Franse gesprekken kan houden. Ik kan politie-aangifte doen in het Frans, uit eten in het Frans, uitgaan in het Frans, naar de bank in het Frans, naar de dokter in het Frans, Franse telefoongesprekken voeren etc. Ik ben nog het meeste blij met mijn eigen besef van mijn eigenwaarde wat ik eindelijk terug heb. Ik heb mensen die van mij houden; vrienden en familie, die van mij houden zoals ik ben. Ik heb geen aandacht nodig van een jongen om mij compleet te voelen. Van wat ik heb gezien, zowel van de mensen met relaties in Parijs als de mensen zonder relaties, is dat er heel veel mensen zijn die zich onzeker en minderwaardig voelen wanneer een ander geen aandacht aan ze besteedt. Ik heb medelijden met die mensen. Ik zeg niet dat het me niets doet als ik afgewezen word. Ik begrijp heel goed de behoefte aan aandacht en liefde van een ander, vooral van een onbereikbare ander. Maar ik denk dat die wanhopige behoefte aan bevestiging en liefde van anderen nooit goed beantwoord kan worden, als je niet eerst van jezelf houdt en gelukkig bent met alleen met jezelf zijn. Wat maakt het uit wat Klaas of Jan van je vindt, als jij maar blij bent met jezelf en trots kunt zijn op jezelf. Hoe kun je trots zijn op jezelf als je afhankelijk bent van iemand anders voor je eigen geluk? Ik heb mij de laatste tijd goed beseft dat je heel goed gelukkig kunt zijn in je eentje en dat een ander erbij echt een aanvulling kan zijn. Maar dat is het ook: iemand anders kan een aanvulling zijn op jouw gelukkige leven maar niet de personificatie zijn van jouw geluk, want daar gaat het mis. Als je alleen maar voor jezelf meetelt als een ander je ziet staan, kun je lang wachten. Een ander gaat je niet 24 uur per dag zien staan en je moet ook niet iemand willen die je eindeloos overlaadt met aandacht. Ik zou persoonlijk daar ontzettend benauwd van worden.
Maar zeg ik daarmee dat je het oké moet vinden als iemand je negeert en niet blij is om je te zien en niet graag tijd voor je vrijmaakt? Nee, je verdient iemand die ontzettend aardig voor je is en je heel graag ziet en respect voor jou en jouw meningen heeft. Iemand die weet wat jij waard bent. Je hoeft niet genoegen te nemen met iemand die niet weet wat jij waard bent en je niet graag wil zien, alleen maar omdat je denkt dat je niet beter verdient. Je verdient wel beter. Ik schrijf dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die mensen die ik ken waarvan ik weet dat ze ongelukkig zijn in de liefde. Laat een ander niet de macht hebben om jou ongelukkig te maken. Amen.
Dus, ondanks alle pijn van de afgelopen maand, ben ik blij en trots op mezelf. Ik ben gewoon heel gelukkig met mezelf. Ik heb alleen in Parijs gewoond en geweldige nieuwe vrienden gemaakt. Ik voel mij niet meer alleen, geen enkele dag. Ik heb allerlei nieuwe dromen gekregen voor mijn leven en kan niet wachten om ze uit te voeren, wanneer ik mij beter voel. Ik wil veel werken de komende maanden, vrijwilligerswerk doen op forensisch gebied en mijzelf uitdagen, hard mijn best doen met de laatste rechtenvakken die ik moet doen, mij aanmelden voor masters en sparen, heel hard sparen, voor een reis naar Amerika en nog vele andere reizen. Ik kan niet wachten. Maar 1 ding: kon ik maar voor altijd in Parijs blijven, want echt.. Ik was de trouwste fan van Amsterdam. Amsterdam was mijn meest favoriete stad van de hele wereld. Maar nu ik voor 5 maanden in Parijs heb gewoond... moet ik het toch echt zeggen: 1. Parijs 2. Amsterdam 3. Rome Parijs, je hebt mijn hart gestolen en mij mijn zelfvertrouwen teruggegeven ;) <3
Bisous,
-C.
